เมื่อฝนซาฟ้าเริ่มสาง น้ำตาจางก็หายเศร้า
แดดกลบลงลบเงา ที่ปวดร้าวค่อยชินชา

แดดอบไอดินอุ่น ก็หอมกรุ่นละมุนมา
แม้ดอกรักจะโรยรา แต่ยอดหญ้ายังหยัดยืน

จะเอาอะไรกับชีวิต ฟ้าลิขิตไม่อาจขืน
พลาดผิดไม่คิดคืน โศกสะอื้นก็เท่านั้น